بسترم صدف خالی یک تنهایی است و تو چون مروارید گردن آویز کسان دیگری

اینجا هوا از فصلها رهاست و همه‌ی خوابهای دنیا رسوب می‌کنند اینجا. من چشمهایم را می‌بندم و می‌بینمشان. باور می‌کنی که شامه‌ی آدم هم رؤیا داشته باشد؟ دارد، منتها باید بتوانیم همان‌طور که با بستن پلک، خواب بینایی را آزاد می‌کنیم، بویایی و شنوایی را هم آزاد کنیم.

 شهریار_مندنی‌پور 
مومیا_و_عسل